Als hij bevalt, laat ik er meer maken. Na een fikse wandeling kwamen we bij een kerkje dat na de tsunami niet of nog niet is opgeknapt zoals bij meer huizen onderweg, ook in deze straat. Daar werden we door een vrouw op de thee genodigd. |
|
Natuurlijk deed ze dat niet voor niets. Hieronder is haar huis. Later hebben we voor een paar duizend roepies aan kleding en rijst gekocht. Met het baaltje van 10 kg en de kleding liepen we naar haar huis, overhandigden de spullen en filmden en fotografeerden het huis van binnen en haar en haar kind. Het kind liep in zijn blootje omdat hij de kleding gepast had die veel te groot was. Kleiner konden we niet krijgen |
|
Op gegeven moment werd Lucia haar voet warm. Zij vroeg zich af wat zij daar nu voor warms voelde. Er stond geen hond maar een kind bij Lucia over haar voet te plassen. Haar hele voet en schoenen nat. In plaats van dat mevrouw Somalatha, zo heette ze, haar kind van twee jaar oud vermanend toesprak en zich verontschuldigde, stond ze erbij te lachen alsof het gewoonste zaak van de wereld was. Later vroeg ze of ze ons mocht begeleiden naar het vliegveld maar daar beginnen we niet aan. Ook krijgt ze ons adres niet, dat doen we nooit. Het kleine buurtje liep uit en stond, denk ik, te praten over wat er allemaal gebeurde. We zagen echter niemand in gesprek met haar gaan. |